Ο Μεσσιανισμός – Μαχντισμός του Αχμαντινετζάντ

Ο πρόεδρος του Ιράν Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ ήταν πάντα θιασώτης του ερχόμενου μουσουλμάνου «μεσσία», του Ιμάμη Μαχντί, του δωδέκατου ιμάμη του σιιτικού Ισλάμ, για τον οποίον οι σιίτες πιστεύουν ότι εξαφανίστηκε πάνω από χίλια χρόνια πριν και ότι θα επιστρέψει μια μέρα για να εγκαινιάσει μια νέα εποχή «ειρήνης και αρμονίας».

Το 2008 Ιρανοί κληρικοί είχαν πει στον Αχμαντινετζάντ να μείνει προσηλωμένος σε πιο ‘κοσμικά θέματα’, καθώς εκείνος πριν λίγο, είχε κάνει δημόσια δηλώσεις ότι ο «κρυμμένος ιμάμης» του σιιτικού Ισλάμ τον κατεύθυνε στις υποθέσεις της χώρας.

Σε ομιλία του σε φοιτητές θεολογίας που μεταδόθηκε από την κρατική τηλεόραση, ο Αχμαντινετζάντ, προχώρησε ακόμη περισσότερο από ποτέ άλλοτε, καθώς τόνισε την πεποίθησή του ότι ο Μαχντί παίζει κρίσιμο ρόλο στα καθημερινά πολιτικά θέματα του Ιράν.

«Ο Ιμάμης Μαχντί έχει αναλάβει την ευθύνη αυτού του κόσμου και θα δούμε το χέρι του να διοικεί όλες τις υποθέσεις της χώρας», είπε στην ομιλία του.

«Πρέπει να λύσουμε τα εσωτερικά προβλήματα του Ιράν το ταχύτερο δυνατόν. Χρόνος δεν υπάρχει. Μία κίνηση έχει αρχίσει για μας για να ασχοληθούμε με τις παγκόσμιες ευθύνες μας, που έρχονται με μεγάλη ταχύτητα».

Δύο κορυφαίοι μουσουλμάνοι θεολόγοι αντέδρασαν λέγοντας ότι ο Αχμαντινετζάντ θα ήταν καλύτερα να επικεντρώνεται στα κοινωνικά προβλήματα του Ιράν - και κυρίως στον διψήφιο πληθωρισμό της χώρας - από ό, τι να εντρυφεί σε τέτοιες μυστικιστικές ρητορικές.

"Αν Αχμαντινετζάντ θέλει να πει ότι ο κρυμμένος ιμάμης στηρίζει τις αποφάσεις της κυβέρνησης, δεν είναι αλήθεια", δήλωσε ο Gholam Reza Mesbahi Moghadam, ο εκπρόσωπος του κληρικών που είναι υπέρμαχοι των μεταρρυθμίσεων.

«Σίγουρα, ο κρυμμένος ιμάμης δεν εγκρίνει τον πληθωρισμό του 20 τοις εκατό, το υψηλό κόστος διαβίωσης και πολλά άλλα λάθη», είπε στην εφημερίδα Kargozaran.

Ο Ali Asghari, μέλος της συντηρητικής πτέρυγας της Χεζμπολάχ στο κοινοβούλιο, είπε στον πρόεδρο να μην συνδέει την διακυβέρνηση της χώρας με τον Ιμάμη.

Από τότε που έγινε πρόεδρος το 2005, ο Αχμαντινετζάντ έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι η κυβέρνησή του ανοίγει τον δρόμο για την επιστροφή του Μαχντί και επέκρινε τους εχθρούς του που δεν πιστεύουν ότι η επιστροφή του είναι επικείμενη.

Οι Σιίτες πιστεύουν ότι ο Μαχντί εξαφανίστηκε τον 10ο αιώνα και θα επιστρέψει σε μια αποκαλυπτική στιγμή που θα σηματοδοτήσει το τέλος του χρόνου.

Η εστίαση του Αχμαντινετζάντ σε αυτή την άποψη έχει προκαλέσει στο παρελθόν διαμάχες, ενώ άλλες μουσουλμανικές κυβερνήσεις έχουν δώσει έμφαση σε άλλες μορφές του Ισλάμ, όπως τον Ιμάμη Αλί, ξάδελφο του Προφήτη Μωάμεθ και πρώτο ιμάμη του σιιτικού Ισλάμ.

Στις αρχές του 2008, ο πρώην κορυφαίος Ιρανός πυρηνικός διαπραγματευτής Hassan Rowhani, κατήγγειλε ότι η δεισιδαιμονία μεγάλωνε στη χώρα του και ότι οι άνθρωποι έφταναν στο σημείο ακόμα και να βγάζουν έξω τρόφιμα «για τον Μαχντί» σε περίπτωση που επέστρεφε εκείνο το βράδυ.

Ο Αχμαντινετζάντ, έκανε πολλούς να δυσφορήσουν, όταν είπε ότι αισθάνθηκε να περιβάλλεται από «μια μυστηριώδη αύρα», όταν έκανε την πρώτη του ομιλία στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, στη Νέα Υόρκη, το 2005.

Σε μία άλλη ομιλία του, στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια στη Νέα Υόρκη, όπου αποδοκιμάστηκε από τους φοιτητές ως «ένας ασήμαντος και σκληρός δικτάτορας», είπε ότι ο Μαχντί τον είχε οδηγήσει στη «νίκη» του.

«Θυμήθηκα τον Ιμάμη και του είπα ‘βοήθα με ώστε αυτή η φάση να είναι προς όφελος του Ισλάμ’», είπε.

Παρακάτω δείτε ένα βίντεο με τον Αχμαντινετζάντ να μιλάει για την πίστη του στον Μαχντί, με τον οποίον μιλάει όπως, λέει, και οι χριστιανοί μιλάνε στον Χριστό και Εκείνος τους ακούει. Λέει επίσης ότι ο Μαχντί δεν θα έρθει με πόλεμο αλλά με ειρήνη, σοφία και επιστήμη.

Ο μεσσιανισμός του Αχμαντινετζάντ δεν είναι τέχνασμα. είναι πολύ σοβαρός όντως. Ο Αγιατολάχ Ahmad Jannati, πρόεδρος του Συμβουλίου των Φρουρών, πιστεύει ότι ο Αχμαντινετζάντ ".. είναι εμπνευσμένος από τον Θεό".

Η έμπνευση των σκέψεων του Αχμαντινετζάντ μπορεί να βρεθεί στον παραδοσιακό Σιιτισμό. Όπως και με άλλες μονοθεϊστικές θρησκείες, οι σιίτικες διδασκαλίες υπόσχονται την επιστροφή του «Μεσσία». Ο Μεσσίας θα είναι ο Muhammad Al-Mahdi, ο δωδέκατος ιμάμης, ο οποίος εξαφανίστηκε το 874 μ.Χ και αναμένεται να επιστρέψει πριν από την Ημέρα της Κρίσεως για να οδηγήσει τους «δίκαιους» (Μουσουλμάνους) κατά των δυνάμεων του κακού. Αυτές οι ιδέες είναι βαλμένες βαθιά στον ιρανικό πολιτισμό, ακόμη και πέρα από το Ισλαμικό πλαίσιο. Η ιδέα του Μαχντί έχει ιστορικό προηγούμενο, για παράδειγμα, στις αρχαίες Ζωροαστρικές πεποιθήσεις. Στην περσική λογοτεχνία και ποίηση έχει κεντρική θέση ο «υποσχόμενος Σωτήρας». Ο Abol-Ghasem Ferdowsi (935-1020), ο συγγραφέας του Shahnameh (Το βιβλίο των βασιλέων), που είναι το εθνικό έπος του Ιράν, έγραψε ότι ένας «ευγενής άνθρωπος» θα κάνει την εμφάνισή του στο Ιράν από το οποίον "θα εξαπλωθεί η θρησκεία του Θεού στις τέσσερις γωνιές της του κόσμου. "

Μετά την επανάσταση του 1979, η Ισλαμική Δημοκρατία ενσωμάτωσε την ιδέα του ‘Μαχντισμού’ στο σύνθετο σύστημα διακυβέρνησης. Κάτω από την υιοθέτηση της faqih velayat-e (κηδεμονία της δικαιοσύνης) του Αγιατολάχ Χομεϊνί, ο Χομεϊνί έγινε ο «θεματοφύλακας των Μουσουλμάνων» και εκπρόσωπος του Μαχντί στην «πρώτη κυβέρνηση του Θεού» στη γη. Επέτρεψε την εκλογή του κοινοβουλίου, το Majlis, αλλά στη συνέχεια διέταξε τους εκλεγμένους βουλευτές, τον Μάιο του 1980, να προσφέρουν τις "υπηρεσίες τους στον Κύριο του Εποχής [τον Mahdi], είθε ο Θεός να ταχύνει την ευλογημένη παρουσία του."

Ο Χομεϊνί και οι συντάκτες του Συντάγματος της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν εισήγαγαν ένα σημαντικό προηγούμενο: Τόσο ο ορθολογισμός όσο και ο παραλογισμός μπορούν να βρίσκουν θέση στον τρόπο διακυβέρνησης του έθνους. Η προσέγγιση αυτή εξηγεί πώς η Ισλαμική Δημοκρατία έχει επιβιώσει στο σύγχρονο κόσμο, αν και επιδιώκει μια χιλιετία σύμφωνα με μια παλαιά φιλοσοφία, απέναντι σε μια επιφυλακτική διεθνή κοινότητα και παρά το μεγάλο βαθμό ενός προοδευτικού και ευφυούς ιρανικού λαού.

Έτσι η αναφορά στον «Κρυμμένο Ιμάμη» έχει γίνει, από την εποχή του Χομεϊνί, μια συνήθης πρακτική για τους Ιρανούς αξιωματούχους. Για παράδειγμα, αμέσως μετά τη λήξη των καθηκόντων, ο πρώην πρόεδρος Μοχάμεντ Χαταμί έδωσε μία φιλοσοφική και σχετικά ορθολογική ομιλία σχετικά με τους πολιτισμούς, που προορίζονταν να μειώσει την αρνητική διεθνή αντίδραση στον μεσσιανισμό του Αχμαντινετζάντ. Παρ 'όλα αυτά, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, ο Χαταμί υποστήριξε ότι ο «Κύριος της Εποχής θα επιφέρει μια παγκόσμια κυβέρνηση», ακόμη και αν, όπως ο ίδιος υποστήριξε, «δεν έχουμε την αποστολή να αλλάξουμε τον κόσμο».

Αν προηγούμενοι πρόεδροι του Ιράν ανέφεραν τον Μαχντισμό, ο Αχμαντινετζάντ τον έχει κάνει σημείο εστίασης της ρητορικής του. Τον Σεπτέμβριο του 2005, ήταν χορηγός της πρώτης ετήσιας διάσκεψης του Διεθνούς Μαχντιστικού Δόγματος στην Τεχεράνη. Το συνέδριο παρουσίασε τον Μαχντισμό ως ιδεολογία που θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για την παγκόσμια ειρήνη και την ενότητα μεταξύ των θρησκειών. Απευθυνόμενος στη διάσκεψη, ο Αχμαντινετζάντ είπε ότι η «Ισλαμική Δημοκρατία και το σύστημα του faqih velayat-e δεν έχουν άλλη αποστολή, αλλά το να προετοιμαστούν για τη δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης... Όπως ο ιμάμης [Mahdi] διαχειρίζεται το σύμπαν."

Επανέλαβε αυτήν την ιδέα αλλά με κάποιες φραστικές αλλαγές στο δεύτερο συνέδριο το 2006, λέγοντας ότι η "η Μαχντική αντίληψη και θεωρία είναι η τέλεια μέθοδος για τη διαχείριση και την καθοδήγηση του κόσμου." Στα επόμενα σεμινάρια, οι ομιλητές που όρισαν τον Μαχντισμό ως «τον καθορισμό της στρατηγικής της Ισλαμικής Δημοκρατίας", ως "γενικό σχέδιο και στρατηγική πολιτική," και ως "πολιτικό καθεστώς και κοσμοθεωρία». Στο πλαίσιο αυτό, η διάσκεψη δεν καθόρισε μόνο ότι η έλευση του Μαχντί είναι «αναπόφευκτη», αλλά και ότι μπορεί να είναι «συνοπτική» μέσα από την ανθρώπινη δράση. Σχολιαστές μίλησαν για τον πόλεμο Ιράν-Ιράκ ως ένα πρακτικό παράδειγμα της εφαρμογής του Μαχντισμού, αφού «οι πολεμιστές ήταν συγκινημένοι από την αγάπη του εκπροσώπου του Μαχντί, του Χομεϊνί, στην ιδέα να θυσιάσουν τη ζωή τους." Οι συμμετέχοντες, επίσης, μίλησαν για το Ιράν ως το "Umm al-Qura" (μητέρα των χωριών), γεγονός που υποδηλώνει ότι η Ισλαμική Δημοκρατία είχε αντικαταστήσει τη Μέκκα – που χρησιμοποιεί τον ίδιο τίτλο, ως το δικαιωματικά αποδεκτό κέντρο του Ισλάμ.